Eind jaren zestig jaren ben ik als jong meisje door mijn ouders meegenomen naar Nederland. Hun droom was te bouwen aan een stevige economische basis en vervolgens naar Suriname terug te keren. Mijn opvoeding stond in het teken van die droom. Mijn ouders hadden een duidelijke route uitgestippeld: de kinderen een goede opleiding laten genieten, werkervaring opdoen, geld verdienen, sparen en binnen tien jaar terug te keren naar switi Sranan. De jaren vlogen voorbij, ik ronde mijn studie af, verliet het ouderlijk huis, kreeg een baan, stichtte een gezin en na verloop van tijd vervaagde bij mij de droom die ik in de opvoeding heb meegekregen.  Inmiddels wonen mijn ouders in Suriname en ik nog steeds in Nederland. Maar in mijn hart blijf ik altijd Surinamer.

Het Surinaams immaterieel erfgoed (de taal, muziek, spiritualiteit, wijsheden, het culinaire) is dat wat velen van ons sterk beweegt en gaande houdt. Gaat het slecht in Suriname, dan deprimeert het ons in zekere zin. Gaat het goed met het land, dan zorgt dat voor een gevoel van trots.

Thans wonen er in Nederland veel meer mensen met Surinaamse roots, dan vijftig jaar geleden. Vraag het velen van de eerste emigratie golven – jaren zeventig en tachtig- over hun band met Suriname, dan hoor je hen zeggen: ik ga ooit voorgoed terug. Minstens een keer per jaar gaan ze op familiebezoek of hebben daar een huis om later van hun oude dag te kunnen genieten.

Maar wat veel Surinamers in de diaspora vooral bezighoudt zijn hun ideeën voor een verhoogde ontwikkeling van Suriname en de bijdrage die zij kunnen leveren aan het krachtig voortstuwen van Suriname bij het deelnemen aan de globale economie. Want, redeneren zij, ‘je kan veel van de witman zeggen, maar er zijn in Europa wel skills, technologieën, kennis en kunde te halen, die wij door de jaren heen hebben opgebouwd en met succes in Suriname kunnen inzetten’.

Er zijn tal van motieven om aan de verbondenheid tussen Suriname en de Surinaamse diaspora te werken, maar het heeft tot nog toe ontbroken aan het leiderschap dat daarvoor nodig is. Belangrijk daarbij is een instituut dat proactief handelt en antwoorden formuleert om samen sterk verder te komen. Een progressieve voorhoede dus, die het vurige geloof deelt in het ontwikkelen van een sterke positie van de totale Surinaamse natie. Een zekere mate van idealisme is daarbij nodig. Aan idealisme kan een sterke impuls worden ontleend om met bevlogenheid en daadkracht te werken aan het realiseren van gestelde doelen.

Als voorzitter zou ik het zeer waarderen als u met ons wilt meedenken over strategieën en nieuwe werkvormen om de relatie tussen de Surinaamse gemeenschap in Europa en die in Suriname te verstevigen. Met andere woorden: het beste eruit halen wat erin zit.

Yvette J. Albertzoon

Voorzitter